Nur Bu

Gün sır içiyor.
Tertemiz karlarla beyaza akıyor gün. Daha beyaz, bembeyaz..
Asla bir nar değil nur bu.
Sıcak nur. Ayaz nur. Gece nur. Gündüz nur. Yalnızlık nur. Dua nur. Avuç içi kadar yakın hüzün, nur…
Orucumuzu nura gark ediyor sabır.
Elimizin altında dünyevileşen her şey oruçla uhrevileşiyor. Kuruyan dudaklarımızdan dökülen sözler bile nur…

Her nimetin şükrünü kendi cinsinden yaratan Allah’a nurla şükrediyoruz.

Nurlu annelerimiz gibi. Hacer gibi.

Bırakılan soruyor: “Bizi kime emanet ediyorsun?”
Bırakan cevap veriyor: “Allah’a!”
Bırakılan mutmain: “Öyleyse sorun yok. O bize yeter!”
Nur bu.


Ses veren çamuru nur kılan, nurlu iman.
Cin nar taifesinden. Melek nur taifesinden.
Ses veren çamur?

Nur yağsın orucumuza. Nur dolsun evimiz barkımız. Nurlansın hayat cevherimiz; “az bir bilgi”den başkasına vakıf olmadığımız ruhumuz.

Gölgesine bile söz geçiremeyen irademizle sınav içre sınav mahşerindeyiz.
Zaman yanıyor.
Öyleyse daima:
“Ölüm sana gelinceye dek Rabbine kulluğu sürdür…”
Nur bu.