Aşk düşülmeli

Ben dünyaya bakarım.
Bulutlardır benim işim, eğilen dal, düşen ceviz, mutad vakitte gelen sütçü, ekmeğin albenisi, çocukta gülüş... Bir elim "an" yakalar bir bakışım iz... Sonra toplarım eteklerimi. Eteklerimde çakıl taşları, bir tutam rüzgar, son gece yarısı, serince seher, baba saygısı, anneye dua...

Ben dünyaya bakarım.
Çocuklardır benim dünyalığım. Neye sevinirler, nasıl bilirler çocukluğu, kim kulaklarına okur haylazlığın kelimelerini, nasıl taşa tutarlar başlarını... Bütün zamanların şenliği çocuklar... Oruc teşrif etti edeli yine, sofrada çocuklar, sokakta çocuklar, ekranlarda çocuklar... Her biri taze filiz, mümbit toprak.

Ben dünyaya bakarım.
Orada çocuklar. Hüzünler bile çocuklarla anlam kazanıyor. Teravihlerde bile bir çocuk heves ve heyecanı kalmış. Her rek'at, her oruc, her iftar çocuklarda tılsımını kaybetmeden yaşıyor. Buna aşk düşülmeli. Çocukça sıkılmalı yumruklar. Avuçlarda bilyeler...

Ben dünyaya bakarım.
Çocuklardan gerisi kalın kir tabakası ile makyaj içerisinde.

Ben dünyaya bakarım.
Durmadan nazil olur Rum Suresi... Çocuklar düşlerimde, safta, önümde, ardımda. Ne güzel çocuklar. Buluta eğilen melek saflığında çocuklar.

"Oysa dünya hayatı..."