Aynalar

Aynalar adam arıyor.
Gökler, dağlar, denizler...
Herkes kendince dikiliyor aynaların karşısına: "Ben" diyor "Adam gibi adamım..."
Bulutlar gülüp geçiyor, sular ses veriyor, taş ağarıyor.
Koca bir yalnızlıkla kapatıyor ömür defterini aynalar.

Aynalar adam arıyor.
Susmakla konuşmanın alfabesine şaşırıyor zaman.
Herkesin dilinde kocaman harfler, ellerinde manasız yalnızlıklar.
Başını aşktan kaldırırcasına geçiyor mevsim.
Adamsız aynalar.

Aynalar adam arıyor.
Bir köpek havlıyor dumanına dağların.
Bir vapur düdüğü yedi kat dalgaya, yedi kat martıya.
Kardır, kıştır, ayazdır oysa aynalarda soluklanan.
Uzağa gidenler kıştan önce gelmez mi?

Aynalar adam arıyor.
Tespih sabrı ile dönüyor devran.
Hu ile uyanıyor gece güne, mor salkımlı ev içre.
Yırtılan bir günün arından sızan kan.
Nereye akar?

Aynalar adam arıyor.
Camda bulanık bir imge değil ardımızda iz.
Uzak kadar ak, gidiş kadar pişmanlık okur mürekkep.
Dünyanın noktasında virgülünde.
Aynalar.