Delinâmeler - 5

ONALTI

İtiraf ediyorum:  ihanet ettim.  Ne düşündüğünüzü tahmin edebiliyorum;  lakin vakıa bu. Kaçınılmaz olan gerçekleşti ve şairin “ihanet etmedim Eylül”  serlevhasına inat ben ihanet ettim. Ne etimolojik tahlillere  girişeceğim ne siyak ve sibakından bahsedeceğim. Şu kadarını  söyleyebilirim:

Çetin sonbahardı mevsim.  Soğuktu ve dahi yağmur çiseliyordu.   Ayaklarım, hiç ısınmayan ayaklarım yine üşüyordu. Çetrefil duygular  içerisindeydim. Attığım hiçbir taş yerine varmıyordu. Iskalayan hep  bendim. Ofsaytta kalan, şiirlerin sonunu getiremeyen, masumiyet ve  karıncaezmez fotoğraflar çektiremeyen... Erciyes’e birbiri ardına  mevsimin taze karları düşüyordu. Üşüyordum. Ağaçlar, bulutlar, caddeler,  apartmanlar dik dik bakmaya başlamışlardı. Serinliğim, uzun yürüyüşler  dahi sıkar olmuştu. Bir yaprak çarptı suratıma. Sanırsın okkalı bir  Osmanlı tokadı yedim. Etraftan utanmasam boylu boyunca uzanacaktım.  Biteviye el kol hareketleri ile sağa sola düdük öttüren trafik polisi  dahi kaldırımda sendeleyen beni fark etti. Korktum da. Kolluk güçleri  ile ne ilgim olabilir dedim teselli mahiyetinde kendime. Ceplerim yine  boştu. Saçlarım uzamış, sakalım, bıyığım usta bir berber koltuğuna  hasret kalmıştı. Muavezeteyn okudum, ardından Ayet’el Kürsi. Geçmedi,   geçmedi. Ukde oturdu gırtlağıma.

Okullarda arka sıraların müdavimi olduğum günleri hatırlattı göbeğine  kadar kravatını  indirmiş, pespaye, pejmürde ve jölelerle dikleşmiş  saçlarıyla gördüğüm genç. Bizde bu meziyetler olmazdı; sadece arka  sırada oturur ve ders ile hemhal olmaktan ziyade kendi ufuk çizgimiz  içerisinde yakız uzak hayallere, defter ve kitapların ciğerine  çiziktirdiğimiz eskizlere dalar ve hep susardık. İçimizdeki Fransız  ihtilallerine inat susardık.  Bu genç modern zamanlar gibiydi.  Çorabından çıkardığı cigarayı yaktı korkmadan, etraftan ürkmeden.  Hey  gidi nesil dedim, bizim zamanımızda… Şehrin en ücra mekanları dahi olsa  korkarak ha sigara yakardık ha elimizi. Ha elimiz yakardık ha  yüreğimizi. ha yüreğimiz yakardık ha sevgilimize yazıp da  gönderemediğimiz mektubun bir köşesini. Sigara içmek kadar ruhumuzu  dinginliğe sevk eden bir eylem daha yoktu ve "adam" sayardık kendimizi.  Hele içtiğimiz Uzun samsun ise.

Sonra sonra gün döndü, ırmaklar ters aktı, durmadan efkar ritimli,  küf kokulu rüyalara düçar olduk. Ne sevgilimiz vardı ne işimiz gücümüz.  Şu sorular fink attı başımızı üzerine gençken:

Bu kasvet, bu kasavet, bu efkâr nedir?

Rüyalarımızda yükseklerden düşen hep biz olduk ne çare.

Tatar akıncılarını hatırlıyorum. Puslu bir sabah vakti. Yine soğuk.  Bozkırın nefesi hep soğuktur. Vaveylalar, yangınlar vicdansızca savrulan  kılınçlar, inlemeler ve sükut… Hatırlamıyorum sonrasını. Biteviye  sallanan, gıcırdayan bir alametin, izbe, karanlık mahzeninde adına gemi  dedikleri homurdayan canavarda açtım gözlerimi. Susmaktan başka yapacak  bir şeyi olmayan çocuklar doluydu her tarafta. Sustum.

Cenevizlilerle savaşa gidiyorduk. Ellerime baktım. Kalem tutan  ellerim kılıcı nasıl tutacaktı? Gemi bir o yana bir bu yana sallandıkça,  canhıraş feryadlar dökülüyordu içime. Sustum. Hayır istesem de  konuşamazdım. Sustum. Çocuklar gibi titriyordum.

Bir meş’ale tutuşturdular elime. Yandıkça bitti, bittikçe elimi  yaktı. Atayım dedim giyotin gösterdiler. Ellerim yanıyordu. Su ve susmak  arasında boğazıma dizildi harfler. Bir feryad daha savurdum haçan  illerin semasına.

Cigaram elimi yakıyordu. Ruhumu kasavetli zindanlara atan "uzaktan  sevmeleri"me ihanet ederek sigarayı yere attım. Attım ve bastım çığlığı:

Hey dedim kahrolası… Boşadığım avradın topuğuna bakar mıyım ben?

Uzun Samsun içenler aşiretine ihanet ettim. Suçum bu ve farkındayım  cezamın ağırlığının. Yine de bir yük kalktı omuzlarımdan. Özgüvenim geri  geldi. Sigarasız nefes almak nedir tekrar bildim, sevindim.

Sigaraya ve sesini dahi duymadığım sevgilime ihanet ettim sayın yargıçlar.

Sene devirdim üzerinden. Ne karar verirseniz verin.

Sizi de takarsam namerdim.